8 maart is het Internationale Vrouwendag. Deze vrouwendag is een dag die in het teken staat van de strijdbaarheid van vrouwen. Ook in België zijn er nog veel redenen om de uitdagingen van de vrouw extra in de aandacht te plaatsen. Kijk maar naar de loonkloof, het glazen plafond dat nog steeds bestaat, of schandalen rond vrouwonvriendelijk grensoverschrijdend gedrag in verschillende sectoren die de voorbije twee jaren aan het licht kwamen.
Toch wil ik zelf graag de aandacht vestigen op de situatie van vrouwen elders in de wereld. In december nam ik deel aan het Partners Forum 2018 in New Delhi, India, over de (toegang tot) gezondheidszorg van vrouwen, baby’s, kinderen en adolescenten, waar 1200 deelnemers (vrouwenbewegingen, regeringsleden, parlementsleden, artsen en academici, ambassadeurs, jongeren,…) bijeenkwamen om de situatie van vrouwen op vlak van gezondheidszorg en reproductieve rechten te bespreken en doelstellingen voor de komende decennia uit te werken.
Verschillen
Deelnemen aan en het woord nemen op zo’n bijeenkomsten is uiteraard indrukwekkend en leerrijk. Maar wat nog meer indrukwekkend was, waren enkele vrouwen die ik daar ontmoette en de getuigenissen die zij vertelden. Zoals de getuigenis van het jongste parlementslid ooit uit Liberia, en de moeilijkheden die zij ondervond bij haar streven om meest primaire hygiënische voorzieningen te voorzien in haar geboortestreek. Een parlementslid uit Zimbabwe, Thabitha Khumalo, vertelde me dan weer over het geweld dat zij als oppositielid te verduren kreeg omdat zij steeds opnieuw voor vrouwenrechten opkwam. Over de gasaanvallen op haar kantoor, waarna zij een maand in het ziekenhuis lag in coma. Over hoe zij met geweld uit het parlement werd gezet omdat ze sprak over de situatie van LGBT-mensen en HIV. En over hoe dit haar elke keer opnieuw sterkte in haar overtuiging over de noodzaak om te blijven strijden voor haar idealen en vrouwenrechten. Tot op het Partners Forum zelf. “Zie je die vrouw drie rijen achter ons?” vroeg Thabitha Khumalo me. “Zij schaduwt me namens onze regering. Elk kritisch woord dat ik hier zeg wordt doorgegeven. Dit is een permanente vorm van afschrikking en bedreiging”.
Alle westerse sprekers brachten een eentonig verhaal van wat voor een fantastisch beleid hun landen wel niet voerden rond de opvolging van pasgeboren baby’s, over de reproductieve rechten van vrouwen, over geboorteplanning. Ze verbleekten allemaal in vergelijking met het vuur en de strijdvaardigheid waarmee deze vrouwen streden voor de situatie van vrouwen in hun land.
8 maart als internationale vrouwendag is nog steeds nodig. Meer dan nodig zelfs in bepaalde delen van de wereld. Zo hard nodig zelfs, dat “internationale vrouwenRECHTENdag” nog een betere benaming voor 8 maart zou zijn.
Wil je weten waarom Orry diversiteit & gelijke kansen belangrijk vindt? Kijk hier.
0 reacties